Ataol Behramoğlu Hayatı Ve Eserleri

ÇOCUK GİBİ TİRİL TİRİLLİĞİNLE



Çocuk gibi

tiril tirilliğinle

kucaklardım seni..

Yazlar ve unutuşlar geçerdi.

Günlerin güneşini içerdim.

Sessizce

aşkın

teri

dolardı kasıklarıma...

Fıçılarda damıtılmış

şarap renginde şafak...

Ayaklarının bastığı kumlara

basardı ayaklarım...

İnce

güzelliğin senin

seni kuşatan

gökyüzü kadar sadeydi...

İnsan

güzelliğin senin..

Katıksız merakın..

Katıksız

şehvetin ve sevincin..

Dünyaya

bir güzelliğin...

narinliğini

anlatmak için gelmiş gibiyim..

Denizin çarptığı

kumsal

ve bunaltıcı yaz gecesi..

Dünyaya

bir yaz gecesinin

bunaltısını

anlatmaya gelmiş gibiyim.



Ey bırakıp gitmek...

Yıldızlar ve

taptaze bir şey...

Bir aşkın

pırıl pırıl

edişi seni...



Boynunun ve

omuzlarının narinliği..

Dudaklarının üstündeki

ter damlası...

Kayar gibi uzanışı

kollarımda vücudunun..

Beyaz bir

ırmak gibi...

Yaşanmış ve yaşanacak

bütün aşkların

baygınlığını yaşamak seninle...

Vücudun üstüne

yazdığım bu şiir

senin bir zamanki

güzelliğinin

tanıtı gibi kalmalıdır..

Sevgilim, gövden

sinerdi gövdeme..

Çocuk ve

günahkâr başın

dinlenirdi omzumda...





Her şey bitiyor

ve

yorulduğumu düşünüyorum

Akşama

yemek hazırlıyor bir kadın..

Kocası, gömleğinin

kollarını kıvırmış

camdan bakıyor...

Terzi kızlar

atelyeden çıktılar.

Akşam hazırlığı.

hüzün.



Bir odada

beni beklediğini düşünüyorum..

Seninle dolu bir oda..

Seslerimiz

tanıdığında birbirini

ve gülüşlerimiz..

Ve hüzünlerimizin

anlaşıldığında

kardeş olduğu..

Boynunu yeniden

sevgiyle öperim

parmaklarının

ucunu...

Gençliklerimizin

birbirine karıştığı

düşüncesiyle çoğalarak...

AKŞAMÜSTÜ BİR KAHVEDE



Akşamüstü bir kahvede

Bira içtim birkaç bardak

Gazeteden yoruldukça

Gelip geçene bakarak



Kahvenin müşterileri

İçerdeydi daha fazla

Camlı terasta idim ben

Çıkıntı yapan sokağa



Sevimsiz bir kocakarı

Torununu azarladı

Bir köpek geldi içerden

Camdan dışarıya baktı



Salınarak geçip gitti

Genç bir anne çocuğuyla

Kasketli iki müşteri

Bir şey konuştu patronla



Biraz sonra geldi köpek

Baktı yine aynı yere

Tıraş edilmiş yüzünde

Kederle ve ciddiyetle



Kocakarı torununu

Azarladı bir kez daha

Karıştı iki kasketli

Akşamın ıssızlığına



Köpek yine gelip baktı

Camdan ve hep aynı yere

Yüzünde aynı ciddiyet

Ve gözlerinde kederle



Kocakarı içkisini

Bitirmiş olmalıydı ki

Çıkıp gitti torunuyla

Biri bir kahve söyledi



Az önceki anne çocuk

Döndüler elde ekmekle

Köpek yine gelip baktı

Camdan ve hep aynı yere



Bakıyor birkaç saniye

İçeriye dönüyor ve

Geliyordu çok geçmeden

Bakmak için aynı yere



Koyulaşırken gitgide

Usul ve yumuşak akşam

Eğildim ben de yavaşça

Baktım köpeğin ardından



Uzuyordu bombuş sokak

Gelip giden azalmıştı

Parketmiş birkaç araba

Ve akşamın ıssızlığı



Eğilip bir daha baktım

Belirgin hiçbir şey yoktu

Köpek ise arada bir

Gelip bakıp dönüyordu



Ben de bu notları aldım

Bir şiir yazarım diye

Yaşamın anlamsızlığı

Ve ciddiyeti üstüne

AŞK



Hayatın hızıyla yaşadık o aşkı

Herşey bir anda başladı

Yaşandı

Ve bitti...

Yan yana gidip de bir süre

Ayrı yönlerde uzaklaşan

İki tren gibi

AYRILAN



Aşkı doğuran şey nedir;

O yakınlığı, iki can arasında?

Ve kopuş ne zaman başlar?

Ne zaman biter bir sevda?



Bir kurt gibi içten içe

Gelişip büyür çürüme

Bir an gelir ki aynı mekandasınızdır

Ayrı duygusal zamanlarda...

BEN Mİ? EVET.



Ben mi? Evet...

bir gün çıkıp gideceğim kapıları,evleri,dergileri,hüzünler bırakarak...

bir çiçek merhaba diyecek...

hoş geldin diyecek dağ...

orman gülümseyecek...

anımsayışların,bekleyişlerin,ümitlerin ya da ümitsizliklerin

hırsların,yarışların,tasaların kalktığı yerde

tam anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir...

hiç kimseye seslenmeyen,kendi kendine yeten sadece...

kendi mantığı;kendi güzelliği içinde tutarlı...

ama halkın yaşantısı girecektir oraya,çünkü yaşayan büyük

bir şeydir halk...

deniz ve ufuk girecek,karınca yuvaları,gökyüzü,kozalaklar

ve kopuk ve artık hasetsiz bir aşk...

yani sevişmek denizle,koşulsuz,önyargısız,hesapsız...

yani uzanmak ve düşünmek binlerce yıl..

doğan,ölen ve yaşayan şeyleri...

doğumu,ölümü ve yaşamayı

yani dingin ve büyük olan herşeyi anlatmak...

ben mi?evet .çıkıp gideceğim bir gün...

tasasız,gözyaşsız,geride birşey bırakmadan ve birşey beklemeden ilerde...

sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek

artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle…

BİR GÜN MUTLAKA



Bugün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra

Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz

Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş

Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,

düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!

Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!

Sevgilim on sekizinde bir kız, yürüyoruz bulvarda,

sandviç yiyoruz, dünyadan konuşuyoruz.

Çiçekler açıyor durmadan, savaşlar oluyor, her şey nasıl bitebilir bir bombayla,

nasıl kazanabilir o kirli adamlar

Uzun uzun düşünüyor, sularla yıkıyorum yüzümü temiz bir gömlek giyiyorum

Bitecek bir gün bu zulüm, bitecek bu hân-ı yağma

Ama yorgunum, şimdi, çok sigara içiyorum, sırtımda kirli bir pardesü

Kalorifer dumanları çıkıyor göğe, cebimde Vietnamca şiir kitapları

Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum öbür ucundaki ırmakları

Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor orda

Köprülerden geçiyorum, karanlık yağmurlu bir gün, yürüyorum istasyona

Bu evler hüzünlendiriyor beni, bu derme çatma dünya

İnsanlar, motor sesleri, sis, akıp giden su

Ne yapsam... ne yapsam... her yerde bir hüzün tortusu

Alnımı soğuk bir demire dayıyorum, o eski günler geliyor aklıma

Ben de çocuktum, sevgilerim olacaktı elbette

Sinema dönüşlerini düşünüyorum, annemi her şey nasıl ölebilir,

nasıl unutulur insan

Ey gök! senin altında sessizce yatardım, ey pırıl pırıl tarlalar

Ne yapsam... ne yapsam... Dekart oluyorum sonradan...

Sakallarım uzuyor, ben bu kızı seviyorum, ufak bir yürüyüş

Çankaya'ya

Bir pazar, güneşli bir pazar, nasıl coşuyor yüreğim, nasıl karışıyorum insanlara

Bir çocuk bakıyor pencereden, hülyalı kocaman gözlü nefis bir çocuk

Lermontov'un çocukluk fotoğraflarına benzeyen kardeşi bakıyor sonra

Ben şiir yazıyorum daktiloda, gazeteleri merak ediyorum,

kuş sesleri geliyor kulağıma

Ben mütevazı bir şairim, sevgilim, her şey coşkulandırıyor beni

Sanki ağlayacak ne var bakarken bir halk adamına

Bakıyorum adamın kulaklarına, boynuna, gözlerine, kaşlarına,

yüzünün oynamasına

Ey halk diyorum, ey çocuk, derken bende bir ağlama

İlençleniyorum bütün bireyci şairleri, hale gidiyorum portakal almaya

İlençleniyorum o laf kalabalıklarını, kurumuş yürekleri, bireyin kurtuluşunu filan

İlençliyorum o kitap kurtlarını, bağışlıyorum sonradan

Uzun kış gecelerinden sonra, masallarda anlatılan

Durup durup bunları düşünüyorum, bir sevinci bir hüzün izliyor arkadan

Yüreğim ipesapa gelmez bir bahar göğü, Türkçe bir yürek kısaca

Beklemek usandırıyor, telaşlı telaşlı bir şeyler anlatıyorum sağda solda

Bir otobüse biniyorum, inceliyorum bir böceği tutarak kanatlarından merakla

Yürürdüm eskiden baharda, o yıkıntıların ve çayırların olduğu alanlara

Aklıma şiiri gelirdi o yaşlı Amerikalının sonbaharı anlatan şiiri

Çayırlar vardı o şiirde, baharı anımsatan ne de olsa

Böylece yeniden hazırlanıyorum bir coşkuya, yeniden sokaklara fırlamaya

Kendimi atmak bir uçurumdan balıklama

Büyük ve mavi bir şey izlenimi var bende, gördüğüm filmlerden mi ne

Bir şapka, telaşlı bir gök, sıcak yapay bir dünya

Anlat anlat bitmiyor, bitmiyor bendeki daüssıla

Bütün sevgilerimi harcayabilirim bir çırpıda, yağmurlu o yollar geliyor aklıma

Benzin kokuları, ıslak direkler, babamın esmer bir somun gibi tombul ve sıcak elleri

Uyurdum. Bir de bakmışsın yeni bir filim sinemada, şehirde yeni bir kız,

kahvede yeni bir garson

O üzgün ve sabahlıklı dururdu balkonda...

Şimdi ne var hüzünlenecek bunda, nedir bu çatlatan yüreğimi bu telaş

Sanki yarın ölecek gibiyim, birazdan polisler gelecek ya da

Gelip alacaklar kitaplarımı, daktilomu, bu şiiri, sevgilimin fotoğrafını duvarda

Soracaklar babanın adı ne, nerde doğdun, teşrif eder misiniz karakola

Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum, öbür ucundaki ırmakları

Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor Vietnam'da

Ağlayarak bir yürek resmi çiziyorum havaya

Uyanıyorum ağlayarak, bir gün mutlaka yeneceğiz!

Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey işalatçılar, ihracatçılar, ey şeyhülislâm!

Bir gün mutlaka yeneceğiz! Bir gün mutlaka yeneceğiz! bunu söyleyeceğiz bin defa!

Sonra bin defa daha, sonra bin defa daha, çoğaltacağız marşlarla

Ben ve sevgilim ve arkadaşlar yürüyeceğiz bulvarda

Yürüyeceğiz yeniden yaratılmanın coşkusuyla

Yürüyeceğiz çoğala çoğala...

BİR MAVİ ÇİÇEK



Önce top mermileriyle dövüldü alan

Tarandı sonra mitralyözlerle

Sonra boğaz boğaza dövüşüldü

Ve sonra usulca indi gece



Bir mavi çiçek kalmıştı sadece

Ama yoktu koklayacak kimse



Sabaha karşı dindi iniltiler

Yan yana, üst üste yığılı ölüler

Ağaçlar devrilmiş, kavrulmuş çimenler

Boğulmuş yaşayan ne varsa bu yerde



Bir mavi çiçek kalmıştı sadece

Ama yoktu koklayacak kimse



O sabah yine maviydi gökyüzü

Başladı az sonra kuşların türküsü

Sabah rüzgarı ne bilsin ölümü

Esti durdu kırlarda keyfince



Bir mavi çiçek kalmıştı sadece

Ama yoktu koklayacak kimse

BU DERT BENİ ADAM EDER



Gece gündüz dolaşırım tenhalarda menhalarda

Benim annem güzel annem beni koyver

Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda yandım aman altıpatlar

Bu dert beni verem eder



Eğri büğrü bakar oldum boyunbağı takar oldum şaşkın oldum şakar oldum

İkide bir yüreğimi dağa taşa diker oldum

Şunca yıldır karanlıkta göz kırpmak bıkar oldum

Benim annem şeker annem gençlik elden gitti gider



Dama çıktım damdan düştüm kılıç kestim esrar içtim

Şahin oldum keloğlanın külahını kaptım kaçtım

Yare ağlar güler uçtum yarı yolda yorgun düştüm

Benim annem kadın annem buna nasıl iş bana deyver



Gece gündüz düşünürüm tenhalarda menhalarda

Aman annem güzel annem beni koyver

Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda dağlar duman altıpatlar

Bu dert beni adam eder

ÇERKEZ ALİ



Çerkez Ali'yle bir akşam

Göl kıyısı lokantada

Gürcü şarapları içtik

Mezemiz "çahohbili" ydi

Babası Kırımlı Tatar

Annesi istanbullu Türk

Kökü derinlerde çınar

Şair dostum çerkez ali



Gerçeği düşe çeviren

Duygu nereden geliyor

Şu karşıki dağlardan mı

Akşam sisinde eriyen

Bakışları bir ışık su

Çerkez Ali anlatıyor



Darağaçları kurulu

Sultan Hamit ağır hasta

Canı kayısı istemiş

Kar yağıyor İstanbul 'a

Beşiktaş'ta çerkez Ahmet

-Yörenin ünlü bakkalı-

Gidiyor yurdu kırım'a

Bulup geliyor kayısı'yı

Veriyor Çerkez Ahmet'e

Bacısı Melek Filsan'ı

Yaverlerden ihsan paşa



O sırada İstanbul'a

Kim gelirse kafkasya'dan

Çerkez diye anılıyor

Çerkez Ali'ye Çerkez'lik

Babası Çerkez Ahmet'ten

Böylece miras kalıyor



Düşü gerçeğe çeviren

Duygu nereden geliyor

Yanımızdaki gölden mi

Mavi bir tüle bürünen

Dişleri bir ap ak umut

Çerkez Ali anlatıyor



Beşiktaşlı Çerkez Ahmet

-kaytan bıyıklı delikanlı-

Onbeş yaşında Filsan'I

Alıp gidiyor Kırım'a

Osmanlıda meşrutiyet

Rusyada bolşevik devrimi

Ölüyor genç yaşta Ahmet

Kalıyor Ali'si yetim



Düşleri Çerkez Ali'nin

Her gece dolu bunlarla

Aklı fikri İstanbul'da

Siliniyor çizgileri

Göç günü ölen annenin

Buğulanıyor gözleri

Yağmur yağıyor kırım'a



Kırk yıldır Özbekistan'da

Yaşar Çerkez Ali sürgün

Dönecek mi yurtlarına

Kırımlı Tatarlar birgün

Beşiktaş'I İstanbul'u

Vatanını annesinin

Görmek kısmet olacak mı



"Anneciğim İstanbul'a

gidebileceğiz miyiz?"

diyor annesine kızım

karşı dağa bakıyorum

Bir ağırlık yüreğimde

Sırılsıklam ter içinde

Uykumdan uyanıyorum

ÇIĞLIK



Bir adamı öldürmenin tam sırası kurşunlarla

Çocuğunu öpüp kapıya çıktığında



Ey kanatılmış ciğnenmiş bahar günü

Birden bir cığlıkla kapatır yüzünü



Ezik bir gül gibi çığlık, yitik bir umut gibi

Boğmak boğma bir telle bir insan olmanın sevincini



Kederli yağmur, usulca düşen akşama

Çığlık. Bir çocuk yüzü. Dayalı cama…

DÜŞMEK



"Uçak şimdi

Düşüyor"

Dedi yanımdaki.

Düşmenin bilmesem

İnmek olduğunu

Azerice'de

Herhalde o saat

Yüreğime inerdi.

ESKİ NİSAN



Canımın yongası, sevdiğim,

Bir kaç gün çaldık ilkbahardan

Geçtik yıllardır özlediğim

Erguvan ışıklı kıyılardan



Aşkı sessizlik tanımlar

Gençken tersini düşünürdüm

Akşamla dönerken geriye dalgalar

Yalnızlığı çırılçıplak gördüm



Durduktu önünde Ege Denizi'nin

Gözleri mayıs bulanığı,

Kuytuluğunda eski evlerin

Dolaştıktı Ayvalığı



Eski nisan, her şey gibi,

Kalbim de, rüzgar da eski,

Çırpınıp duruyor havada

Yitik anıların kelebeği

ESKİ ŞİİRLERİM



Kapılarını yıllardır çalmadığım

Eski dost evleri gibi

Eski şiirlerim

Kitaplarda

Bekler beni...

Girip dinlendiğim olur

İçlerinde

Bir kahve içimi

Çıkıp giderim sonra

Buruk bir hüzün

Bırakıp geride...

GİZLİCE SEVGİLİM



Rüyalar bile geceleri bekler

Gizlice görünmek için

Yüreğimdesin, saklısında içimin

Gizlice sevgilim



Kimse bilmesin üzgünlüğümü

Taşırım ölümüm gibi bu duyguyu

En gizli kuytularında ömrümün

Bir yer var gizlice sevgilimin uyuduğu



Gizlice sevgilim, yaşam kadar acı

Canımı tutuşturan özlem gibi

Özlüyorum derin yokoluşta

Gizlice sevgilimi

GEÇMİŞ YAZ



Gövdemden sızan sular gibi

Akıp gitti bir yaz daha

Sevişmelerle gündüz vakti

Ve beyaz öğle uykularıyla



Bir yazdı artık geçmiş olan

Oysa hala tenimde tuz tadı

Aynı ağlardan çıkardığımız

Bir akşam güneşiyle balıkları



Bir yazdı uzak Gürcistan'da

Kıyısında kartal dağların

Mavi gözlü bir göl bırakan

Düşlerine çocukların



Bir yazdı yaşanan her saniyesi

Ve şimdi kumsaldan eserken rüzgar

Üşür bir deniz kabuğu belki

Ve küçük bir kızı anımsar

GÖRE



Gözlerimiz birbirine göre

Ellerimiz, dudaklarımız

Ve aşk bize göredir



Gece tam aşka göre

Rüzgar geceye göre

Ve yağmur rüzgara göredir



Öpüşmelerimiz yağmura göre

Odamız öpüşlerimize göre

Ve dünya odamıza göredir



Ve biz dünyaya göreyiz

HAPİSANEDE BİR SABAH TÜRKÜSÜ



Maltepe Askeri cezaevinin avlusunda

Sisler içindeki Büyükada'nın karşısında

Oturmuş yazarım bu şiiri



Eylül başlarında bir cumartesi sabahı

Lodos titretiyor ağaçları

Yağmur geceden yıkamış çiçekleri



Gökyüzü mavi,bulutlar beyaz

Ardından baharın geçti koca bir yaz

Hapisteyiz hala ve güzün ilk serinlikleri



Avlunun dört yanı dikenli teller

Tellerin gerisinde nöbetçiler bekler

Kapanır uykusuzluktan gözleri



On gündür çocuk sesi duymadım

Özledim 'baba' deyişini kızımın

Özledim beni görünceki sevincini...



Hayatım benim, kırk yıllık hayatım

Seni başarabildiğimce dürüst yaşadım

İçim burada da pırıl pırıl şimdi



Geçer,güzelim,bu günler de geçer

Sökülüp atılır dikenli teller

Koparır halk bir gün zincirlerini

HER ŞEY ŞİİRDİR



Her şey şiirdir, uğultusu rüzgarın

Bir ırmağa usulcacık yağan kar

Her gece okunan bir dua çocuklukta

Gökyüzünde bölük bölük turnalar



Her şey şiirdir, sevinç ve kader

Dünyada olmak duygusu...

Kıyıda, ıssız kayalarda

Kendi başına ışıldayan su



Her şey şiirdir, şimdi, şu anda

Ak kağıt üstünde dolanan elim

Karşıki avluda salınan söğüt

Yandaki odada uyuyan bebeğim



Her şey şiirdir, çağrısı aşkın

Bahar toprağından yükselen tütsü

Umut ve acı, başlayan ve biten,

Yağmurun ve akıp giden hayatın türküsü



Her şey şiirdir ve bir gün belki

İlk aşkım, ilk göz ağrım şiir

Koynunda ona yazdığım mektuplar

Bir yerlerden çıkıp gelecektir...

İNSANLAR



İnsanlar da ülkelere benziyor

Sınırları var, yüzölçümleri

Yasaları var

Bayrakları, ilkeleri

Kimi dağlık bir arazidir.

Kimi kıraç

Kimi bereketli

Kimi dardır

Kimi engin gözalabildiğince

Kiminin sınırlarından sıkı pasaport denetimiyle girilebilir.

Elini kolunu sallayarak girersin kiminden içeri

Sonuçta ne küçümse insanları kızım

Ne de önemse gereğinden çok

Ama anlamaya çalış

Nedir ve ne kadar genişleyebilir yüzölçümleri

İSİM NEDİR Kİ



İsim nedir ki

Bulutlara yazılır geçer



Yüzüm nedir ki

Akar suya çizilir geçer



Ömür nedir ki

Kurulur bozulur geçer



Sevda nedir ki

Dokunursun süzülür geçer



Şiir nedir ki

Sezilir geçer



İnsan nedir ki

Bir şeylere sevinir üzülür geçer

İŞTE BİR ŞİİR



Bir akşamüstüne doğrunun melankolisini sonsuzlaştırmak istiyorum

yaşadığıma tanık olun

Bu bireysel çırpınışları asmak istiyorum, tanık olun

Ama bir aralıkta yaşıyoruz sanki,

yeryüzü ayaklarımızın altından kayıyor ve kimse bunun

farkında değil



Heryerde benciller ve ukalalar kendi ölçülerine zorluyorlar hayatı

Ve hiç kimse denizin nasıl büyük ve derin birşey olduğunun

farkında değil



Ve hiç kimse bir karpuz kabuğundaki çıldırtıcı, taze ve derin

yeşilliğin farkında değil

Ve hiç kimse çocukların neden mahzun olduğunun farkında değil

Ve onları nasıl bir dünyaya hazırladığımızın

Hafifçe başım ağrıyor, bir çocuk ağlayışı, geçen bir tren,

vakitsiz bir horoz

Birazdan televizyon sesi yükselir, hayatımızı karartmak

ve zapt u rapt altına almak için

Hiçbir şairi kıskanmıyorum ve hiçbir şaire özenmiyorum, istiyorum ki

kendi çırpınışları, kendi savruk davranışları içinde

bir disiplin yaratsın şiirim

İşte durup dururken uzak semtlerinde Ankara'nın geniş ve soğuk

bir gecekondu akşamının izlenimi geliyor aklıma

Ve tereddütsüz geçiyorum şiirime bunu

Mutlu olmayı bir kez yitirdim sonsuzca belki de

Üzüntüyle ayrılıyorum bu şiirden

KARŞILIKLAR



-Yaşıyor muyum,yoksa öldüm mü

Diye sordu biri ötekine

-Ben neden yaşadığımı sormaktayım

Yıllardır kendime



-Beni gerçekten seviyor musun

Diye sordu ilk yaz kırlangıca

-Bir gün kendimi öldüreceğim

Dedi adam yargıca



-Öğleye ne yemek pişireyim

Diye sordu kadın kocasına

-Tüm okyanuslarda yüzmek isterdim

Kahrolası sınırlar olmasa



-Adamı neden öldürdünüz

Die sordu yargıç katillere

-Seviyorum seni ey yaşam

Bütün hücrelerimle...

MIZIKA



Karlı gecelerde küçük istasyonlarda

Düdük çalan trenlere bayılıyorum

Tül perdeler ardında kadınlar gülüyor

Tutup pencerelere tırmanıyorum



Bir şiir söylüyorum sonra bir şarkı

Sonra oturup ağlıyorum

Sonra bir güzel çiçeklenip

Sokaklarda mızıka çalıyorum



Bu kente her gece yağmur yağıyor

Ve ben her gece yeniden ölüyorum

Bu tren oraya gidecek gizlemeyin

Ne derseniz deyin ben biniyorum.

NEDİR Kİ



İsim nedir ki

Bulutlara yazılır geçer



Yüzüm nedir ki

Akar suya çizilir geçer



Ömür nedir ki

Kurulur bozulur geçer



Sevda nedir ki

Dokunursun süzülür geçer



Şiir nedir ki

Sezilir geçer



İnsan nedir ki

Bir şeylere sevinir üzülür geçer

ON AYRILIK ŞİİRİ - 1



Hayatta ve ölümde ayrıldık

Ayrıldı iki beden

Gönüllerimiz ayrıldı

Seslerimiz ayrıldı birbirinden



Ellerimiz ayrıldı

Kokularımız

Aynı yatakta uyanmalarımız

Gülüşlerimiz

Gözyaşlarımız

Düşlerimiz ayrıldı birbirinden



Ruhun içindeki gece

Kapladı her şeyi birden