Papatyalar Ağlar mı?

Çok küçüktüm onu tanıdığımda...

Kimi zaman büker boynunu hüzünlenir. Kimi zaman içine kapanır, gizemlidir. Sevinçlidir kimi zaman da. Açılır saçılır neşe verir etrafa. Çok mutludur.

Kimden mi bahsediyorum? Papatyadan tabii ki. Hani, gençliğimizin baharında bize öteki yüzünü gösteren sırdaşımız, arkadaşımız, ümitlerimiz olan papatyadan.

Seviyor... Sevmiyor... Derken bize yaranabildi mi sanki? Yolup yolup bir kenara atmadık mı? Kimi zaman kızmadık mı, küsmedik mi? Sevdiğimizin bizi çok sevdiğini söylerken başımıza taç etmedik mi?

Önde olan hep bizim duygularımızdı. Ama o bize hiç küsmedi, kırılmadı. Vefasını hiç esirgemedi. Üstelik hep gülümsedi boyun bükerek önümüzde.

Onun da ağlayabileceğini hiç düşündünüz mü?

Yağmur dışında papatyaları sulayan nedir?

Tabii ki Papatyaların kendi gözyaşlarıdır. Bu gözyaşlarını fark edenler de, çiçek ruhundan anlayan duyarlı kimselerdir.

Güneşin doğuşunu, doğanın uyanışını hepimiz izlemişizdir. Kurtlar, kuşlar, çiçekler, tabii bir de bizim papatya uyanır güneşle birlikte. Bayan papatya herkesten gizlediği dertlerini kederlerini hüzünlerini üzerinden atıp, çevreye neşeli görünme çabasındadır. Ağlamak, rahatlamak ister. Üzerindeki çiğ taneleri gözyaşı olmuştur ona.

Ağla papatya... N’olur sıkma kendini. Koyuver gitsin gözyaşlarını. Ağla...

Siz hiç ağlayan papatya gördünüz mü? Çiğ tanelerinin papatyanın beyaz yaprakları arasından süzülmesi neye benzer bilir misiniz?

Elbette ki bir hanımın uzun kirpikleri arasından dökülmeye çalışan gözyaşlarına...

Eğer bu anı görseydiniz eminim ki etkisinden hiç kurtulamazdınız....

Nur ERSEN