Küçüğüm

Aynı sokakta oturuyoduk.Hergün bir başka kızla gelirdi eve.Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi.
Fakat kimse gerçeği bilmezdi.Kirli sakalları vardı,kahverengi gözlü,kumral.Hiçkimseyle konuşmaz sadece
gelip geçerdi.Birgün onunla yolda karşılaştık.Çok güzel bir yüzü vardı.Bana baktı ve gülümsedi.Şaşırdım
ama yinede onu sevmemeye çalıştım.Fakat o çok farklıydı.Gece boyu lambası yanardı.Bazen uyumak yerine
onun evini seyrederdim.Onu sevmediğim halde herşeyiyle ilgilenirdim.Birgün yine kendimi onu gözetlerken
buldum.O an anladımki hep kendimi kandırmışım,ben ona çoktan aşık olmuşum.Artık o eve gelmeden uyumaz
oldum.Herkes onun kötü olduğunu söyleyince onu savunuyordum.Geçen gün yine yolda gördüm.Bana göz kırptı.
Yanımdan geçerken onu çağırdım,"acelem var küçüğüm" dedi bana.Eve gidip saatlerce ağladım.Ve karar
verdim,ne olursa olsun ona onu sevdiğimi söyleyecektim.Yolunu bekledim.Birgün gelirken yine onu gördüm
ve peşine düştüm.Apartmana girdim biraz bekleyip kapıyı çaldım.Kapıyı açıp "ne var küçüğüm" dedi.Ne
yapacağımı şaşırmıştım adını ile söyleyemedim "seni seviyorum"dedim.Gülümsedi,cevap vermedi.Çok utanmıştım,
konuşamadım ve hemen dışarı çıktım.Sonra bir ay boyunca onu görmemek için sokağa çıkmadım.Bir gün
kızlarla eve otururken,mahalleye bir ambulans geldi.Onun evinin tam önünde durdu.Hepimiz şaşırdık.Hemen
dışarı fırladım.Üç beş dakika sonra görevliler onu sedyeyle dışarı çıkardılar.Önümden geçerken "bende seni
küçüğüm" dedi ve gözlerini yumdu.Herkes bana bakıyordu.Ağlayarak koşmaya başladım.Gözyaşlarım durmadan
akıyordu eve geldiğimde annemler ondan bahsediyordu.Ailesi yokmuş,kendi gayretleri ile okumuş,bu yaşa gelmiş.
Sevdiği bir kız varmış, ailesi vermeyence kız evden kaçmış ve evlenmişler.Bir hafta sonra kız ölmüş,kimi
sevdiyse ölmüş,çok acı çekmiş.İntihar edip hastaneyi aramış polisler geldiğinde evinin duvarında küçüğüm
yazısını bulmuşlar"küçüğüm sende ölme" yazıyormuş.
"Küçüğüm sende ölme,ne olur sende ölme........"