Farkındalık En Büyük Acı Benim İçin

Solum'a
Beni anlayan,halimi anlatabildiğim tek insana...

Herkese anlatamıyor insan içindekileri.Söylemiyorum onlara mutlu olmadığımı.Anlamazlar,biliyorum.

Eskiden farklı amaçlarla okurken kitapları,şimdi ''Bana ne katar?'' diye düşünmeden edemiyorum.İnsanlar,hikayeler biriktirmek için sanki bütün yaptıklarım.Okumak,dinlemek,araştırmak...Hiçbirini n sonu yok!Okunacak kitaplara,gidilecek filmlere,dinlenecek şarkılara,yapılacak işlere her gün bir yenisi daha ekleniyor.Sonu olmadığını bilmek canımı acıtıyor.

Herkesi yargılıyorum,hiç kimseyi beğenmiyorum,kimseye acımıyorum.Ama kötülerin dünyasında bunlar birer aptallık.İnsanlar çıkarları uğruna nasıl birbirlerini sever görünebilirler?Nasıl düşünmeden amaçsızca yaşayabilirler?

O küçümsediğim,beğenmediğim hatta ayıpladığım insanlar bile bir şekilde mutlu olmayı başarabiliyor.Ve bu noktada onlara imrenmeye başlıyorum kendimden tiksinerek.

Belki de budur nedeni her seferinde saatlerce konuşmamızın:İçimizdeki açlık.

İnsanlar kendi düşündükleri dışında bir neden sunulduğunda ciddiye almıyorlar.Onlara göre mutsuz olmak için dramatik nedenlere ihtiyaç var.

Gittikçe kötüleşen bu yaşamda inancımı kaybediyorum.İnanmıyorum artık iyi günlerin geleceğine.


Sen…

İnsanlar gördüm kendilerine yabancı, kendilerine garip ve kendilerine olabildiğince uzak..Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiydiler.Ne dinlenebilecekleri bir mola yerleri vardı, nede varabilecekleri bir yer.Obur doymazlıkların obur açlıklarında Ruhlarındaki çirkinlik yüzlerine yansımıştı.Koyu gri bir havanın hakim olduğu yollarında ne tek bir yıldız gördüm, nede bir tek yağmur damlası düştü yola..He sıcak vardı nede soğuk.Kirli bir toprağın üzerinde atıyorduk adımlarımızı.Ne yeşil, nede mavi yoktu.Görünen sadece yüzlerindeki ve ruhlarındaki grilikti…..

Hatırlıyorum…Bir nisan sabahıydı hatta sabahının bir körüydü.Alışılagelmiş sesin, gülüşün, heyecanın olmadığı sadece nefes almaya odaklanış insanların içerisinde bir çift göz çarptı yüzüme önce..tam unutacakken o yüzü , sesini duydum bir yerlerden.Hissediyordum bu kalabalığa ait olmadığını..Sonra hiç varılamayacak kadar uzakta bir kuşun havalandığını gördüm…Adımlarımı hiç olmadığı kadar hızlandırdım.Kuşa yaklaştıkça gri hava dağılıyor, güneşin ısısı hissediliyor,ve çiçeklerin renkleri görülüyordu.Ve en sonunda seni gördüm.Öylece oturuyordun.Senin az ötende hava kurşuni griyken..senin başındaki gök masmaviydi.Ben hissettiklerimin ve gördüklerimin karşısında donmuş ve öylece kalakalmıştım..Yüzüne bakıp sadece merhaba diyebildim…Sonrası…sonrasından da hiçpişman olmadım ne önce ne de şimdi……İçimde çoğalttığım sesimle haykırmak da güzeldi….

Hiç kimse sevdama senin kadar yakışmadı ve sevdam hiç kimseyi senin kadar yaşatmadı yüreğimde...

alıntı