İncir Çekirdeği Meziyetlerim

Siz ne kadar da doluydunuz, her yönden yüreğiniz, düşünceleriniz, düşleriniz, defterleriniz, zamanınız...anlat anlat bitiremezdiniz en küçük bir hadiseyi, başınızdan geçen bir cümleden kitap yazabilir, bir fotoğraftan aşkı anlayabilirdinizsiz, benim hassasiyetle dinlediğim, ama bir türlü erişemediğimdiniz
Öykülerim kelime yetersizliğinden kıvranıyordu belki bu yüzden anlaşamıyorduk, gidilen haftasonu parklarında bile haftasonu parkları, dondurma yenen güzel yerlerdi; yeşil ve kalabalık kalabalık ve yeşil...

Yeşili sevip üzerine yakıştıranı vardı aranızda; her şey herkese yakışmazdı her tebessüm her çehrede başka dururdu size görebana göre’si ise, hep boşverilen bir komedi ve ötesiydi işte siz nasılsa her şeyi bilendiniz, bunu da bilirdiniz nasılsa...

Geriye bıraktıklarımız bir boşluktan başkası değilmiş meğer dünya o kadar kolay dönmüyormuş; üstelik bir tarafı ağır, diğer tarafı hafif de değilmiş
dengeyi bozan, mutluların mutsuzları bir türlü görememesiymiş yani sizin yakındıklarınız başka, benim vah’landıklarım çok başkaymış bu yüzden kuzunun düştüğü kuyunun dibini göremedik bulunduğumuz yerden siz oradan, ben buradan...o gezegende evim, yan komşum sönmüş volkan

Pırlantalarımı etek uçlarıma yapıştırdım, bir oraya yakışıyorlar diye içimden taşanları bir çıkında kaldırdım tavanarasına; hani olur ya, toz içinde sandık odaları
toz içinde eskinin kullanılmış eşyaları...ben toza bulanmadım diye mi başımda papatyadan bir taç, elimde buğday başağı...görünmüyorsa kirim, pasım, eskimişliğim... suç benim mi? bakmayın üzerimdeki mini yeleğe, uzun yeşil eteğe, beyaz gömleğe göremiyorsanız kirimi, pasımı, eskimişliğimi... suç sizin mi?

Ne kadar belirsiz yaşıyormuşum meğer; bugün farkettim bugün farkettim ne kadar güvensizmişim insanlara, zamana, karşı durulmaz düş çırpınışlarına
metrodan çıkan kalabalığın dağılışı gibi, günlerimi savurmuşum renkli fayanslar üzerine kayıp gittiler ufukta görünmeyen geleceğin tüy kanatlarına binip

Siz ne kadar da planlıydınız, yarın bile resmedilmişti tarafınızdan aşk gelecek, onu konuk edecektiniz bir sehpa üzerinde biblo gibi, evinizin oturma odasında
‘kaç yıl’ diye sormak bile abes geliyor bana, ‘kaç gün’...aşk kaprisli bir bitkidir, aşk tahammülsüzdür, aşk kırılgandır, aşk kaktüs yeşilidir...bıraktım memleketin en asi ırmağının sularına incir çekirdeği meziyetlerimi ben tüketilmekten mi yoruldum, tükenmekten mi yoruldum; yoksa aynalarda eskimekten mi...geceleri sabaha bağlamak bile emek ister oldu...

“gün gün büyüyor çocuklar”


alıntı